Włodzimierz Litwin

Data urodzenia: 28.04.1956

Miejsce urodzenia. Wykształcenie. Urodził się we wsi Słoboda-Romaniwska w obwodzie żytomierskim jako syn chłopów. W 1978 roku ukończył Uniwersytet Kijowski im. Szewczenki, na wydziale historycznym.

Kariera. Po ukończeniu studiów do 1986 roku pracował tam jako asystent rektora, starszy wykładowca, docent na wydziale historycznym. Następnie przez trzy lata - szef departamentu Ministerstwa Wyższego i Średniego Szkolnictwa ZSRR. Ostatnie trzy lata przed rozpadem ZSRR - wykładowca, konsultant, asystent sekretarza Centralnego Komitetu KPZU. Następnie wraca na kilka lat do pracy na uczelni.

Kariera we władzy i polityce po rozpadzie ZSRR rozpoczęła się dla Litwina w sierpniu 1994 roku, gdy został asystentem prezydenta Łeonida Kuczy. Już po roku został zastępcą szefa Administracji Prezydenta. We wrześniu 1996 roku został pierwszym asystentem Kuczy, kierownikiem grupy asystentów i referentów głowy państwa. A w listopadzie 1999 roku został szefem Administracji Prezydenta. Na tym stanowisku zyskał nieoficjalny przydomek 'szarego kardynała Kuczy'.

Podczas wyborów parlamentarnych w 2002 roku Litwinowi powierzono kierowanie proreżymowym przedwyborczym projektem politycznym Za jedność Ukrainy!, przez dziennikarzy szybko nazwanym 'Za jedu'. Pomimo silnego wsparcia finansowego i zaangażowanego zasobu administracyjnego, ten blok partii politycznych w okręgu wielomandatowym zajął zaledwie trzecie miejsce spośród sześciu możliwych, uzyskując dokładnie dwukrotnie mniej mandatów poselskich niż główny konkurent Nasza Ukraina (35 vs. 70). Niemniej jednak, w ogólnym składzie nowego parlamentu (z udziałem posłów większościowych) było wystarczająco głosów, aby stworzyć proprezydencką większość i wybrać Litwina na przewodniczącego Rady Najwyższej. W 2004 roku został uhonorowany tytułem Bohatera Ukrainy.

Rok polityczny 2006 okazał się dla Litwina niepowodzeniem. On i jego Ludowy Blok Litwina MY, którego lista była głównie złożona z członków kierowanej przez niego Partii Ludowej, nie zdołały przejść progu wyborczego 3% podczas wyborów parlamentarnych (zdobyli zaledwie 2,44%). W rezultacie były przewodniczący parlamentu znalazł się na marginesie aktywnego życia politycznego.

Po porażce w wyborach w 2006 roku Litwin oświadczył, że jeszcze nie powiedział ostatniego słowa w polityce, na pewno będzie kandydować na prezydenta w 2009 roku, ale wcześniej zajmie się umocnieniem kierowanej przez siebie Partii Ludowej. Podczas przedterminowych wyborów parlamentarnych w 2007 roku stał na czele swojej politycznej siły pod nazwą Blok Litwina, który zdołał przekroczyć 3-procentowy próg wyborczy i zdobył 20 mandatów poselskich. W Radzie Najwyższej początkowo zapewniał, że frakcja Litwina nie wejdzie w skład koalicji z Blokiem Nasza Ukraina - Ludowa Samoobrona i Blokiem Julii Tymoszenko. Jednak później dołączył do tej koalicji i został przewodniczącym parlamentu.

W kwietniu 2008 roku prezydent Wiktor Juszczenko zwolnił z pełnionej funkcji rektora Narodowego Uniwersytetu im. T. Szewczenki Wiktora Skopenkę (według obserwatorów, z pobudek politycznych). Litwin został pełniącym obowiązki rektora, mimo pracy w parlamencie, nadal figuruje jako kierownik katedry najnowszej historii (pracował tam po wyborach 2006). Perspektywa kierowania najważniejszą uczelnią w kraju nie rozbudziła jego zapału. Po objęciu dodatkowego obciążenia ogłosił gotowość jedynie zorganizowania uczciwych wyborów nowego rektora, w których nie zamierza brać udziału.

W 2010 roku, zgodnie z obietnicą, Litwin kandydował na stanowisko prezydenta. W wyniku wyborów zajął siódme miejsce z poparciem 2,35% wyborców.

Od grudnia 2012 roku - poseł do Rady Najwyższej Ukrainy VII kadencji, do parlamentu dostał się jako kandydat Partii Ludowej z jednomandatowego okręgu wyborczego nr 65 w obwodzie żytomierskim. Przewodził Komitetowi Rady Najwyższej ds. Bezpieczeństwa Narodowego i Obrony. Nie należy do żadnej frakcji.

16 stycznia 2014 roku głosował za 'ustawami dyktatorskimi' - pakietem antydemokratycznych ustaw, które istotnie ograniczały prawa obywateli i wolność słowa.

Jesienią 2014 roku w przedterminowych wyborach jako kandydat niezależny uzyskał mandat posła do Rady Najwyższej. Jest członkiem grupy poselskiej Wolność narodu. 20 października 2017 roku Władimir Litwin ogłosił w sali posiedzeń Rady Najwyższej odejście z grupy poselskiej Wolność narodu.

Wziął udział w przedterminowych wyborach parlamentarnych 2019 roku jako kandydat niezależny w jednomandatowym okręgu nr 65 (obwód żytomierski). W wyniku głosowania przegrał z dziennikarzem kanału telewizyjnego Espreso Dmitrijem Kostjukiem z partii Sługa narodu.

Wiosną 2021 Litwin kandydował na stanowisko rektora Narodowego Uniwersytetu im. Tarasa Szewczenki w Kijowie. 17 marca Litwin nie zdołał wejść do drugiej tury wyborów rektorskich. Zajął tylko czwarte miejsce z 165 głosami (3,99% ogółu głosujących).

Skandale. Współpraca z kontrowersyjnym dwukrotnym prezydentem Ukrainy nie mogła nie odbić się na wizerunku Litwina. Wielu zalicza go do grona tzw. 'kuczystów'. Ponadto, ze względu na częste kontakty z Leonidem Danilowiczem, szef jego Administracji stał się jedną z negatywnych postaci w skandalicznych 'taśmach Melnyczenki'. Jeżeli o skandalach mowa, to afera z zabójstwem Georgija Gongadze odbiła się również na Litwinie: dawny wróg polityka, lider SPŁ Aleksander Moroz zimą 2006 roku oznajmił, że może on być zaangażowany w śmierć dziennikarza. Oczywiście to oświadczenie, aktywnie wykorzystane przez media w tak ważnym momencie, jak kampania wyborcza, nie przyniosło Litwinowi i jego blokowi korzyści. W okresie 'pomarańczowej rewolucji' Kucza był bardzo niezadowolony z postępowania przewodniczącego parlamentu, idącego na kompromisy z opozycją, i w końcu ich stosunki się popsuły.

Działalność naukowa. Litwin jest autorem kilkuset prac naukowych i publikacji. Wśród nich znajduje się pierwsza koncepcja rozwoju niepodległej Ukrainy, którą w 1995 roku obronił jako rozprawę doktorską, 'Historia Ukrainy' w trzech tomach oraz wiele innych. W 1997 roku historyk i polityk Litwin został członkiem-korespondentem Narodowej Akademii Nauk Ukrainy, a później - akademikiem nauk prawnych Ukrainy, akademikiem oraz wiceprezydentem NAN Ukrainy.

Więzi rodzinne. Żona Litwina - Tatiana Konstantinowna - ekonomistka. Małżeństwo ma dwoje dzieci - córkę Jelenę (ur. 1982 r.) i syna Iwana (ur. 1989 r.).

Bracia: Nikołaj Litwin - były szef Państwowej Służby Granicznej Ukrainy (ur. 1961), Piotr Litwin - były dowódca wojsk Południowego Operacyjnego Dowództwa Wojsk Lądowych Sił Zbrojnych Ukrainy, generał lejtnant (ur. 1967).

Hobby. Litwin pasjonuje się piłką nożną, wędkarstwem, jeździectwem. Lubi literaturę historyczną, w tym pamiętniki znanych osób.

27.04.2022 r.