Valeriy Lobanovskyi

Data urodzenia: 06.01.1939

Miejsce urodzenia. Wykształcenie. Urodził się w Kijowie jako syn pracownika fabryki maszyn i gospodyni domowej. Ukończył szkołę średnią z medalem srebrnym i uczęszczał do Kijowskiego Instytutu Politechnicznego. Już w dzieciństwie zakochał się w piłce nożnej, która stała się sensem jego życia.

Kariera zawodnicza. Pozycja - lewy skrzydłowy i środkowy napastnik. Swoją karierę rozpoczął w stołecznej szkole piłkarskiej dla uczniów, a następnie w szkole piłkarskiej młodzieży. Grał w drużynach 'Dynamo' (Kijów) - 1957-1964, 'Chernomorets' (Odessa) - 1965-1966, 'Shakhtar' (Donieck) - 1967-1968.

W lidze ZSRR rozegrał 258 meczów i strzelił 71 bramek. Mistrz ZSRR 1961, wicemistrz ZSRR 1960, zdobywca Pucharu ZSRR 1964.

Rozegrał dwa mecze dla reprezentacji ZSRR i siedem meczów dla olimpijskiej reprezentacji ZSRR, w których zdobył jedną bramkę. Dwukrotnie znalazł się na liście 33 najlepszych zawodników ZSRR.

Jeden z najlepszych napastników ZSRR pierwszej połowy lat 60. Indywidualnie silny, doskonale opanował drybling ze zmianą tempa i kierunku biegu. Miał precyzyjny strzał lewą nogą, nieźle grał głową. Wszedł do historii futbolu radzieckiego jako wybitny wykonawca rzutów rożnych. Lekko zaczepiona piłka, opisująca szeroką drogę w powietrzu, często lądowała w bramce, bez pomocy kogokolwiek innego. Szczególnie dobrze współpracował na boisku z Olegiem Bazilewiczem i Walentinem Trojanowskim.

Kariera trenerska. Jako główny trener V. Lobanovskyi prowadził następujące drużyny:

- 'Dnipro' (Dniepropietrowsk) - 1969-1973 (poprowadził zespół w 1971 do najwyższej ligi),

- 'Dynamo' (Kijów) - 1974-1982, 1984-1990, 1996 - maj 2002 (5-krotny mistrz Ukrainy (1997, 1998, 1999, 2000, 2001), 3-krotny zdobywca Pucharu Ukrainy (1998, 1999, 2000), 8-krotny mistrz ZSRR (1974, 1975, 1977, 1980, 1981, 1985, 1986, 1990), 6-krotny zdobywca Pucharu ZSRR (1974, 1978, 1982, 1985, 1987, 1990), zwycięzca Pucharu Zdobywców Pucharów w 1975, 1986, Superpucharu UEFA 1975).

Prowadził reprezentację ZSRR w latach 1975-1976, 1982-1983, 1986-1990, w tym na mistrzostwach świata 1982 (wspólnie z Konstantinem Bieskowem i Nodarkiem Akhalkatsim), 1986 i 1990. Pod jego kierunkiem reprezentacja ZSRR zdobyła brązowy medal na igrzyskach olimpijskich w 1976 i srebrny medal mistrzostw Europy w 1988. Łącznie 77 meczów (42 zwycięstwa, 19 remisów, 16 porażek).

Trenował reprezentacje ZEA (1990-1993) i Kuwejtu (1994-1996, trzecie miejsce na igrzyskach azjatyckich).

Od stycznia 1998 do grudnia 2001 był głównym trenerem reprezentacji Ukrainy.

Jako wybitny trener osiągnął znakomite sukcesy nie tylko w radzieckich rozgrywkach w czasach ZSRR, ale także na międzynarodowej scenie. Był jednym z najbardziej cenionych fachowców w światowym futbolu. Skutecznie łączył talent trenerski z dużymi umiejętnościami organizacyjnymi.

V. Lobanovskyi wprowadził nowoczesne osiągnięcia nauk sportowych (trening interwałowy), zasady tzw. 'futbolu systemowego', w którym uniwersalność graczy i najwyższa intensywność gry są na pierwszym miejscu, oraz długoterminowy program selekcji i szkolenia młodych piłkarzy z uwzględnieniem cech modelowych.

'Dynamo' w stylu połowy lat 70. zrewolucjonizowało myślenie wielu wielkich trenerów. Marcello Lippi przyznał kiedyś, że wiele nauczył się od Lobanovskiego. Enzo Bearzot podziwiał drużynę ukraińskiego trenera, a Fabio Capello zgłębił subtelności procesu treningowego pod jego kierunkiem.

Odznaczenia. Otrzymał odznakę 'Orderu Honorowego' (1971), Orderu Czerwonego Sztandaru Pracy (1987), odznakę UEFA 'Za zasługi'. Bohater Ukrainy (pośmiertnie). Stadion 'Dynamo' w Kijowie nosi jego imię.

Tragiczny koniec. Valeriy Lobanovskyi zmarł 13 maja 2002 roku. 7 maja trener doznał udaru mózgu podczas meczu pomiędzy 'Dynamo' a lokalnym 'Metalurhem' w Zaporożu, na skutek którego zmarł pięć dni później.

13.05.2008