Anatolij Matwijenko
Data urodzenia: 22.03.1953
Miejsce urodzenia. Wykształcenie. Urodził się w miasteczku Birsza w obwodzie winnickim. W 1975 roku ukończył Lwowski Instytut Rolniczy (inżynier-mechanik). W 1989 roku ukończył Wyższą Szkołę Partyjną. Kandydat nauk ekonomicznych.
Kariera. W latach 1975-1976 - kierownik garażu, główny mechanik działu mechanizacji w Birszańskim Rejonowym Budownictwie Wspólnym. Kolejnych 5 lat - działalność w Komsomole. Najpierw - sekretarz Komitetu Rejonowego Ligi Komunistycznej Młodzieży Ukrainy w Birszy. Od 1980 roku - drugi sekretarz Obwodowego Komitetu Ligi Komunistycznej Młodzieży Ukrainy w Winnicy, od 1985 roku - sekretarz Centralnego Komitetu Ligi Komunistycznej Młodzieży Ukrainy, od 1989 roku - pierwszy sekretarz CK Ligi Komunistycznej Młodzieży Ukrainy, członek Centralnego Komitetu Komunistycznej Partii Ukrainy.
W latach 1990-1994 - deputowany ludowy Ukrainy I kadencji. Przewodniczący Komisji ds. Młodzieży.
Od 1994 roku - założyciel i przewodniczący Funduszu Wspierania Rozwoju Sztuki, którego działalność skierowana była na materialne wsparcie młodym, zdolnym jednostkom i zespołom twórczym.
W latach 1995-1996 - wiceprzewodniczący Ludowego Demokratycznego Zjednoczenia Ukrainy Nowa Ukraina, od lutego 1996 roku - głowa ponownie utworzonej Partii Ludowo-Demokratycznej.
W latach 1996-1998 - głowa Administracji Państwowej w Obwodzie Winnickim.
W latach 1998-2002 - deputowany ludowy Ukrainy III kadencji, członek Komitetu Rady Najwyższej ds. Ochrony Zdrowia, Macierzyństwa i Dzieciństwa. Do 1999 roku był przewodniczącym frakcji LDP.
Od grudnia 1999 roku - przewodniczący niedługo potem utworzonej przez siebie Ukraińskiej Partii Ludowej Sobór. Od kwietnia 2002 roku - lider Ukraińskiej Partii Republikańskiej Sobór, powstałej w wyniku połączenia UP Sobór i Ukraińskiej Partii Republikańskiej. Później URP Sobór połączyła się z Ukraińską Platformą w Partię Ukraińska Platforma Sobór, której przewodniczył Paweł Żebrivski.
W latach 2002-2005 - deputowany ludowy Ukrainy IV kadencji z Bloku Julii Tymoszenko (nr 2 na liście po samej Julii Tymoszenko), przewodniczący Komitetu VR ds. Budowy Państwa i Samorządu Lokalnego.
Od marca do września 2005 roku - przewodniczący Rady Ministrów Autonomicznej Republiki Krymu.
Do początku 2006 roku - zastępca szefa Sekretariatu Prezydenta Ukrainy Ołega Rybaczuka.
W latach 2006-2007 - deputowany ludowy Ukrainy V kadencji z Bloku Nasza Ukraina (nr 12 na liście wyborczej), pierwszy wiceprzewodniczący Komitetu Parlamentarnego ds. Budowy Państwa i Samorządu Lokalnego.
W latach 2007-2012 - deputowany ludowy Ukrainy VI kadencji z Bloku Nasza Ukraina - Ludowa Obrona (nr 22 na liście), członek Komitetu VR ds. Budowy Państwa i Samorządu Lokalnego.
W 2012 roku w wyborach parlamentarnych samowystawiał się w okręgu większościowym w Obwodzie Winnickim, jednak w październiku wycofał swoją kandydaturę, z własnej inicjatywy - na rzecz kandydata popieranego przez Zjednoczoną Opozycję (BYuT) i Partię UDER Grzegorza Zabolotnego, który dostał się do parlamentu, zdobywając 46,73% głosów.
Przewodniczący Narodowej Federacji Turystyki Sportowej Ukrainy.
Wizje i oceny. W czerwcu 1997 roku Matwijenko na II zjeździe LDP ostro skrytykował premiera Ukrainy Pawła Łazarenkę, wyrażając podejrzenia korupcyjne.
W maju 1999 roku na IV zjeździe LDP dobrowolnie zrezygnował z funkcji przewodniczącego partii. Polityk nie zgodził się z podjętą decyzją zjazdu pod naciskiem administracyjnym wsparcia obecnego prezydenta Kucczy na wyborach prezydenckich w 1999 roku.
W lutym 2001 roku wszedł w skład Rady Forumu Narodowego Ocalenia, utworzonego w celu walki przeciw reżimowi Kućmy. W lipcu został wiceprzewodniczącym nowo utworzonego opozycyjnego Bloku Julii Tymoszenko, którego członkiem stała się UP Sobór.
We wrześniu 2005 roku zrezygnował z funkcji przewodniczącego Rady Ministrów ARK i przywódcy URP Sobór - w geście protestu przeciw temu, że jego partyjni koledzy-deputowani nie poparli kandydatury Jurija Jechanurowa na stanowisko premiera Ukrainy. Po opuszczeniu partii przez kilku inicjatorów nieudanego głosowania na Jechanurowa i gorących sympatyków Tymoszenko, z którą stosunki Matwijenki do tego czasu znacząco się pogorszyły, polityk został przywrócony do swojego członkostwa w Soborze. Później został ponownie wybrany liderem partii.
Po zerwaniu z Tymoszenko Matwijenko uważany jest za jednego z najbardziej oddanych i konsekwentnych zwolenników prezydenta Ukrainy Wiktora Juśczenki. Po przedterminowych wyborach parlamentarnych w 2007 roku zgłosił szereg uwag do projektu porozumienia koalicyjnego między NUNS i BYuT.
Działalność społeczna. Od 1999 roku - prezydent Instytutu Otwartej Polityki (niepaństwowej organizacji badawczej, która postawiła sobie za cel afirmować ideały otwartej, odpowiedzialnej przed wyborcami polityki). W 2000 roku założył fundację charytatywną 'Ukraina Inkognita'. Przewodniczący Narodowej Federacji Turystyki Sportowej Ukrainy.
Rodzina. Żona Olga Wasyliewna (1953 r., docent Kijowskiego Instytutu Lingwistycznego), synowie Wiktor i Paweł.
Zainteresowania. Poezja, piłka nożna, turystyka.
Śmierć. Anatolij Matwijenko zmarł 22 maja 2020 roku w wieku 68 lat.
22.05.2020 r.