Walentyn Naliwajczenko

Data urodzenia: 08.06.1966

Miejsce urodzenia. Wykształcenie. Urodził się w Zaporożu. Ukończył z wyróżnieniem Kijowski Narodowy Uniwersytet im. T. Szewczenki, kierunek edukacja (jak twierdzą niektóre źródła) - filologia.

Kariera dyplomatyczna. Brak informacji o tym, czym zajmował się Naliwajczenko na początku lat 90-tych, znajduje się w jego autobiografii. Według gazety "Сегодня" na podstawie informacji z ukraińskiej Służby Bezpieczeństwa w 1994 roku był pracownikiem prywatnej firmy Zaporoża - "Jakość".

Duża część kariery Naliwajczenki związana jest z pracą dyplomaty, w której doszedł do rangi nadzwyczajnego i pełnomocnego ambasadora 1 klasy. W latach 1994–1997 pracował jako drugi, pierwszy sekretarz ambasady Ukrainy w Finlandii, a także jednocześnie w Danii i Norwegii. Następnie do maja 2001 był pierwszym sekretarzem, doradcą, szefem wydziału, zastępcą szefa urzędu konsularnego MSZ Ukrainy. Kolejne dwa lata - konsulem generalnym ambasady Ukrainy w USA. Od listopada 2003 roku do lutego 2004 roku był dyrektorem Wydziału Służby Konsularnej MSZ Ukrainy. Kolejnym etapem (do lutego 2006 roku) było stanowisko zastępcy ministra spraw zagranicznych Ukrainy. W tym czasie Naliwajczenko miał okazję być członkiem komisji przy prezydencie Ukrainy ds. obywatelstwa oraz przewodniczącym delegacji Ukrainy w negocjacjach z Komisją Europejską w sprawie podpisania umowy o readmisji.

Jeszcze będąc w urzędzie zastępcy ministra, 30 grudnia 2005 roku, Naliwajczenko został mianowany nadzwyczajnym i pełnomocnym ambasadorem Ukrainy na Białorusi postanowieniem prezydenta Wiktora Juszczenki. Listy uwierzytelniające zostały przekazane prezydentowi Białorusi, Aleksandrowi Łukaszence, 13 marca 2006 roku.

Kariera polityczna. 29 maja 2006 roku dla wielu nieoczekiwanie szef państwa przeniósł Naliwajczenkę na stanowisko pierwszego zastępcy przewodniczącego Służby Bezpieczeństwa Ukrainy. Pół roku później, 22 grudnia, prezydent zwolnił szefa SB Igora Drizhany. Chociaż w sierpniu, podczas formowania nowego rządu i znaczących zmian kadrowych w innych kluczowych organach władzy, Drizhany w ocenie obserwatorów w zupełności spełniał wymagania głowy państwa na swoim stanowisku, ponieważ był uważany za całkowicie kontrolowalnego i przewidywalnego. Od momentu rezygnacji Drizhany pełni funkcję szefa SB z przyrostkiem "tymczasowy". W tym czasie służba specjalna nie tylko realizowała typowe dla niej funkcje, ale także była wciągnięta w polityczne starcie między prezydentem a rządzącą koalicją w składzie Partii Regionów, Socjaldemokratycznej Partii Ukrainy i KPU. W pierwszej połowie 2007 roku SB i nazwisko Naliwajczenko regularnie pojawiały się w komentarzach polityków, ekspertów i w mediach, początkowo w kontekście wewnętrznej wojny między Juszczenką a premierem Wiktorem Janukowiczem, a następnie w ramach zaostrzenia politycznego kryzysu, jaki rozpoczął się rozwiązaniem VII kadencji Rady Najwyższej.

Lawina oskarżeń przynosiła zarzuty, że służba zajmuje się obsługą interesów Sekretariatu Prezydenta i represjami politycznymi. Krytyka wzmogła się po głośnym oświadczeniu Naliwajczenki, w którym stwierdził, że jego urządzenie miało podstawy do podejrzeń o przyjmowanie dużych łapówki przez sędziego Trybunału Konstytucyjnego Suzanna Stanik, której bark dostateczne możliwości wykonawcze zostały przydzielone do roli sprawozdawcy w sprawie konstytucyjności dekretu prezydenta dotyczącego rozwiązania parlamentu. Jednym z najbardziej zawziętych krytyków SB oraz samego Naliwajczenki w tych dniach był członek frakcji Partii Regionów, Władimir Siwkowicz. Przewidywał nawet, że szef SB za swoje wypowiedzi może spędzić czas w więzieniu. 'Teraz nawet wśród pracowników pojawiła się dla niego pseudonim - nie Naliwajczenko, ale 'Zaliwajczenko', ponieważ jego zachowanie w takiej strukturze jak SB jest postrzegane bardzo negatywnie', - powiedział wtedy polityk-regionalny.

Jednak prognozy Siwkowicza się nie sprawdziły. Mimo to, w roli p.o. szefa Służby Bezpieczeństwa Naliwajczenko czuł się całkiem komfortowo i rok później. W próbach prześladowania przez SB z powodów politycznych, zarzuty sporadycznie skierowywano nie przeciwko regionalnym ani komunistom, ale przeciwko niedawno sprzymierzonym sojusznikom prezydenta - członkom Obrony Ludowej Narodowej i Bloku Julie Timoszenko.

6 marca 2009 roku Radzie Najwyższej Ukrainy 230 głosami zatwierdziła mianowanie Naliwajczenki na stanowisko przewodniczącego Służby Bezpieczeństwa Ukrainy (bez przyrostka "tymczasowy"). W marcu 2010 roku, po objęciu stanowiska przez Wiktora Janukowicza, został zwolniony. Jego miejsce zajął Wasyl Choroszkowski.

Przez kilka lat przewodniczył radzie partyjnej partii Nasza Ukraina. Zajmował to stanowisko po Vere Uljanienko. W maju 2012 roku zrezygnował z pełnienia obowiązków w organie kierowniczym Naszej Ukrainy i opuścił partię.

Od grudnia 2012 roku deputowany do Rady Najwyższej Ukrainy VII kadencji, wchodził do parlamentu z listy partii UDAR. Pierwszy zastępca przewodniczącego komisji spraw zagranicznych Rady Najwyższej. Członek partii UDAR. W momencie wybrania był kierownikiem grupy doradców w Smail Holding Ukraine LLC.

Podczas działalności deputackiej w Radzie Najwyższej, jednym z dwudziestu asystentów-konsultantów Walentyna Naliwajczenka od 1 kwietnia 2013 roku do 25 lutego 2014 roku był Dmitrij Jarosz, z którym łączą ich wieloletnie przyjacielskie relacje. Naliwajczenko popiera organizację Tryzub, którą kieruje Jarosz.

24 lutego 2014 roku Rada Najwyższa mianowała Naliwajczenkę na stanowisko szefa SB, wcześniej zwolniając Aleksandra Jakimenko.

18 czerwca 2015 roku Rada Najwyższa poparła rezygnację Walentyna Naliwajczenki ze stanowiska szefa Służby Bezpieczeństwa Ukrainy. Za rezolucją nr 2110a zagłosowało 248 deputowanych.

Od maja 2016 do 5 czerwca 2019 roku - lider partii Ruch Społeczno-Polityczny Walentyna Naliwajczenko 'Sprawiedliwość'.

Na przedterminowych wyborach parlamentarnych w 2019 roku został wybrany na deputowanego Rady Najwyższej IX kadencji z listy partii Batkiwszczyna, na pozycji nr 3 w liście partyjnej.

Regalia. Nadzwyczajny i pełnomocny ambasador 1 klasy (2004), urzędnik państwowy 3. (2006), 2. (2007) i 1. (2009) klasy. Odznaczony Orderem Jarosława Mądrego V klasy (2007), Orderem Jarosława Mądrego IV klasy (2010), Komandorem orderu 'Za zasługi przed Litwą' (2009).

07.06.2022 r.