Nowicki Włodzimierz
Droga życiowa
Data urodzenia: 09.09.1947
Miejsce urodzenia. Wykształcenie. Urodził się w wiosce Rysowata w rejonie Szepetówka w obwodzie chmielnickim. W 1970 roku ukończył Dniepropietrowski Instytut Technologii Chemicznej jako 'inżynier technologii chemicznej'.
Kariera. Od 1972 do 1991 roku W. Nowicki pracował w Państwowym Naukowo-Badawczym i Projektowym Instytucie Metanolu i Produktów Syntetycznych w Sewierodoniecku w obwodzie ługańskim. Początkowo pracował jako młodszy pracownik naukowy, a następnie stanął na czele laboratorium. W 1984 roku został kierownikiem instytutu.
W latach 1991-1992 był wiceprzewodniczącym Państwowego Komitetu Ukrainy ds. Przemysłu Chemicznego, Nafty i Producentów Leków.
W latach 1992-1995 był zastępcą, a następnie pierwszym zastępcą ministra przemysłu Ukrainy.
W latach 1995-1999 był zastępcą przewodniczącego kolegium Międzypaństwowego Komitetu Ekonomicznego Wspólnoty Niepodległych Państw (Moskwa).
W latach 1999-2000 był przewodniczącym Państwowego Funduszu Innowacji Ukrainy.
W latach 2000-2001 był przewodniczącym Państwowego Komitetu Polityki Przemysłowej Ukrainy.
W latach 2002-2003 pracował jako doradca prezydenta Ukrainy Leonida Kuczmy.
W latach 2003-2005 był zastępcą ministra polityki przemysłowej Ukrainy.
W latach 2005-2006 był dyrektorem generalnym Międzynarodowego Centrum Rozwoju Ekonomiczno-Finansowego.
W sierpniu 2006 roku Włodzimierz Nowicki wrócił na stanowisko zastępcy ministra polityki przemysłowej. Kierował przemysłem chemicznym.
18 grudnia 2007 roku, wkrótce po utworzeniu koalicji parlamentarnej między BYT a blokiem 'Nasza Ukraina - Ludowa Samoobrona', został powołany na stanowisko ministra polityki przemysłowej w rządzie Julii Tymoszenko. Utrata tego stanowiska wiązała się z dymisją rządu po zwycięstwie Wiktora Janukowycza w wyborach prezydenckich.
Od lutego 2000 - profesor Politechniki Kijowskiej.
Redaktor naczelny naukowo-produkcyjnego czasopisma 'Przemysł chemiczny Ukrainy'.
Opinie i oceny. Z danych Ukraińskiej Prawdy wynika, że jak dokładnie kandydatura Włodzimierza Nowickiego przeszła na stanowisko szefa Ministerstwa Politiki Przemysłowej, pozostaje zagadką dla członków Bloku Tymoszenko, który zgodnie z porozumieniem koalicyjnym przejął w rządzie blok ekonomiczny.
Publikacja zwróciła uwagę, że przed mianowaniem na stanowisko państwowego urzędnika Włodzimierz Nowicki był zastępcą ministra polityki przemysłowej Anatolija Hołowka - byłego mera Zaporoża i bliskiego współpracownika rosyjskiego przedsiębiorcy Konstantina Grigoriszyna. Ten ostatni posiada kilka ukraińskich przedsiębiorstw i ma interesy w różnych branżach gospodarki, w tym w przemyśle. A inni sojusznicy Grigoriszyna - parlamentarna frakcja Komunistycznej Partii Ukrainy - w ostatnim czasie (tuż przed wyborem nowego premiera i rządu) nie stawiali szczególnych przeszkód Blokowi Julii Tymoszenko w Radzie Najwyższej. W ten sposób, być może, portfolio ministra polityki przemysłowej stało się swoistą zapłatą za lojalność.
Wkrótce po mianowaniu do rządu Włodzimierz Nowicki zadeklarował w wywiadzie dla gazety 'Kommiersant', że chce być nie 'dyrektorem 468 przedsiębiorstw', lecz prawdziwym ministrem polityki przemysłowej. Oświadczył, że ministerstwo do końca pierwszego kwartału następnego roku opracuje szereg programów dla każdej branży. 'Szczególną uwagę zamierza się zwrócić na kompleks wojskowo-przemysłowy, który w obecnej formie jest niekonkurencyjny', - powiedział Włodzimierz Nowicki.
Minister uważał, że taka forma jednoczenia, jak korporacja (aktywnie praktykowana przez rząd Wiktora Janukowycza), nie całkowicie odpowiada ukraińskim przedsiębiorstwom państwowym: jeśli tworzą wspólny produkt - potrzebna jest bardziej rygorystyczna struktura pionowa niż korporacja.
Popiera prywatyzację wszystkich ukraińskich przedsiębiorstw przemysłu chemicznego, w tym Odeskiego Zakładu Portowego (jednak bez obsługiwanego przez niego rurociągu amoniakowego). Popiera przystąpienie Ukrainy do WTO, jednak, jego zdaniem, 'EAP' byłby korzystny dla ukraińskich przedsiębiorstw.
Nagrody. Doktor nauk technicznych (1990), profesor (2002). Laureat Nagrody Rady Ministrów ZSRR (1983), Nagrody Państwowej Ukrainy w dziedzinie nauki i technologii (2002). Zasłużony pracownik przemysłu Ukrainy (1996).
09.09.2022 r.