Gerhard Schröder

Biografia Gerharda Schrödera

Data urodzenia: 07.04.1944

Gerhard Fritz Kurt Schröder - niemiecki polityk, lider Socjaldemokratycznej Partii Niemiec (SPD), kanclerz Niemiec od 27 października 1998 roku do 22 listopada 2005 roku. W 2005 roku zainicjował wotum nieufności (które przegrał), a następnie przedterminowe wybory do Bundestagu, które również przegrał. Przewodniczący rady nadzorczej spółki Nord Stream AG, członek rady nadzorczej Gazpromu, osobisty przyjaciel Putina. Przewodniczący rady nadzorczej spółki PAO NК Rosnieft od 29 września 2017 roku.

Miejsce urodzenia. Wykształcenie. Gerhard Schröder urodził się 7 kwietnia 1944 roku w biednej rodzinie protestanckiej w osadzie Mossenberg (Nadrenia Północna-Westfalia). W rodzinie Schröderów byli dwaj synowie, wychowała ich matka, pracująca na farmie. Ojciec Schrödera został powołany do Wehrmachtu w 1940 r. Pod koniec 1943 roku miał krótki urlop, a w połowie 1944 roku otrzymał list od swojej żony Eriki o narodzinach syna Gerharda. 4 października 1944 roku Fritz Schröder zginął. Gerhard Schröder nigdy nie widział swojego ojca, ale zawsze trzyma jego zdjęcie w mundurze wojskowym na biurku. 12 sierpnia 2004 roku Gerhard Schröder odwiedził Rumunię, gdzie po raz pierwszy odwiedził grób swojego ojca, który znajduje się w małej wiosce Ceanu Mare (Siedmiogród).

Gdy Gerhardowi było 14 lat, zmuszono go do opuszczenia szkoły i podjęcia pracy jako młodszy sprzedawca. Następnie rozpoczął studia na wydziale prawnym Uniwersytetu w Getyndze i ukończył je w 1976 roku. Po ukończeniu uczelni Schröder pracował jako prawnik, a w latach 1978-1990 prowadził prywatną praktykę prawniczą w Hanowerze.

Kariera polityczna. Od 1963 roku Schröder był aktywistą Socjaldemokratycznej Partii Niemiec (SPD). W 1978 roku został wybrany na przewodniczącego młodzieżowej sekcji partii SPD. W 1980 roku po raz pierwszy został wybrany do Bundestagu, niższej izby niemieckiego parlamentu. Na początku Schröder współpracował z ultra-lewym skrzydłem SPD, ale stopniowo jego poglądy polityczne się umiarkowały. W latach 90. zaczął bardziej przychylnie odnosić się do środowiska biznesowego. Był członkiem rady nadzorczej firmy Volkswagen.

W 1986 roku Schröder został przewodniczącym frakcji SPD w parlamencie Dolnej Saksonii. Następnie zaczął pracować w strukturze kierownictwa SPD. Gdy w 1990 roku SPD wszedł w koalicję z partią Zielonych, Gerhard Schröder został premierem Dolnej Saksonii i pełnił tę funkcję do 1998 roku.

W kwietniu 2000 roku SPD wysunęła kandydaturę Schrödera na kanclerza Niemiec. SPD wygrała wybory 27 września 2000 roku, co faktycznie zakończyło polityczną karierę Helmuta Kohla, który był kanclerzem przez 16 lat.

Jako premier Dolnej Saksonii Gerhard Schröder poprowadził koalicję socjaldemokratów i zielonych, która doszła do władzy w październiku 1998 roku po 16 latach opozycji obiecując zmodernizowanie gospodarki, wsparcie dla przedsiębiorczości i zachowanie opieki społecznej. Zwycięstwu socjaldemokratów dużo przyczyniło się obietnica zatrzymania wzrostu bezrobocia i stagnacji gospodarczej w kraju.

Nowemu rządowi przedstojała decyzja między dwoma koncepcjami pokonania kryzysu - ograniczenie wsparcia socjalnego dla obywateli (zaproponowane przez liberalnych ekonomistów) lub podwyższenie podatków dla bogatych warstw społeczeństwa (lewicowi socjaldemokraci na czele z Oskarem Lafontaine). Schröder wybrał pierwszą opcję, co spowodowało zerwanie z Lafontainem, który zrezygnował z przywództwa w SPD. Jednocześnie próba Schrödera rozpoczęcia realizacji programu cięcia praw socjalnych obywateli doprowadziła do gwałtownego spadku poparcia dla SPD wśród ludności.

Nie zdoławszy rozwiązać strukturalnych problemów gospodarczych, Schröder niemal poniósł porażkę w wyborach 22 października 2002 roku. Dopiero zdecydowane przeciwstawienie się amerykańskiej interwencji w Iraku i skuteczna pomoc ofiarom powodzi we wschodnich Niemczech pomogły SPD zdobyć niewielką przewagę nad CDU.

W marcu 2003 roku Schröder wprowadził program strukturalnych reform gospodarczych, znanego jako 'Agenda 2010'. Przewidywał on ograniczenie wydatków na opiekę zdrowotną, emerytury i świadczenia socjalne, a także liberalizację prawa pracy w celu stymulowania tworzenia nowych miejsc pracy. Jednak nie udało się to przezwyciężyć stagnacji gospodarczej, a liczba bezrobotnych w Niemczech pozostała na poziomie 5 mln osób, czyli 12% siły roboczej.

W 2004 roku z szeregów SPD odeszło wielu członków partie o lewicowych poglądach. W 2005 roku wspólnie z byłymi komunistami NRD stworzyli Partię Lewicy. W 2004 roku Schröder ustąpił ze stanowiska przewodniczącego SPD, a jego następcą został Franz Müntefering.

22 maja 2005 roku po przegranej w wyborach lokalnych w Nadrenii Północnej-Westfalii Schröder ogłosił, że SPD zamierza zainicjować przyspieszone wybory krajowe już we wrześniu 2005 roku, czyli rok przed upływem jego kadencji.

Socjaldemokraci rządzili w Nadrenii Północnej-Westfalii przez ostatnie 39 lat, ale 22 maja uzyskali tu tylko 37,1% głosów, podczas gdy CDU - 44,8%. Porażka pozbawiła Schrödera większości w Bundesracie, od tamtej pory należał do koalicji z CDU.