José Manuel Barroso

Data urodzenia: 23.03.1956

Miejsce urodzenia. Edukacja. Urodził się w Lizbonie (Portugalia). W 1978 r. ukończył Wydział Prawa Uniwersytetu Lizbońskiego. W 1981 r. uzyskał stopień magistra nauk politycznych na Uniwersytecie w Genewie. Później uzyskał stopień doktora filozofii na największym amerykańskim uniwersytecie katolickim - Uniwersytecie Georgetown. Barroso jest honorowym doktorem wielu europejskich uniwersytetów. Odbył krótkie kursy na kolumbijskim Uniwersytecie Columbia, Międzynarodowym Uniwersytecie w Luksemburgu i Europejskim Uniwersytecie we Florencji.

Kariera. Wykładał na Wydziale Prawa Uniwersytetu Lizbońskiego, był asystentem na Uniwersytecie w Genewie, nauczycielem w Georgetown University, kierował Wydziałem Stosunków Międzynarodowych na prywatnym uniwersytecie w Lizbonie. W 1979 r. założył Stowarzyszenie Uniwersytetów ds. Współczesnych Europejskich Badań.

Po rewolucji goździków w 1974 r. w Portugalii, w wyniku której obalono faszystowski reżim, Barroso dołączył do lewicowej maoistycznej grupy i brał udział w strajkach i manifestacjach studenckich. W 1977 r. zerwał z maoistami.

W 1980 r. przystąpił do jednej z najbardziej wpływowych w kraju centrowych partii Socjaldemokratycznej Partii.

W 1985 r. został wiceministrem spraw wewnętrznych (rząd socjaldemokratów).

W 1984 r. został sekretarzem stanu ds. spraw zagranicznych i współpracy przy Ministerstwie Spraw Zagranicznych.

1992-1995 - Minister Spraw Zagranicznych. Po porażce socjaldemokratów w wyborach został dziekanem Wydziału Stosunków Międzynarodowych Uniwersytetu Lizbońskiego. Ponadto w latach 1995-1999 Barroso był dziekanem Wydziału Stosunków Międzynarodowych Uniwersytetu Lusíada.

1995-1996 - przewodniczący Komitetu Spraw Zagranicznych parlamentu portugalskiego. Ogółem wybrany do parlamentu sześciokrotnie, począwszy od 1985 roku.

W 1999 r. został wybrany przewodniczącym Socjaldemokratycznej Partii i został liderem opozycji. W 2002 r. odzyskał władzę dla partii. Wybierany na przewodniczącego partii trzykrotnie.

1999-2002 - wiceprzewodniczący Europejskiej Partii Ludowej.

2001-2005 - wiceprzewodniczący Międzynarodowej Partii Demokratów-Centrum.

2002-2004 - premier Portugalii.

Od 23 listopada 2004 r. do 1 listopada 2014 r. - przewodniczący Komisji Europejskiej (ponownie Parlament Europejski zatwierdził kandydaturę Barroso 16 września 2009 r.).

Autor licznych publikacji na tematy polityki, stosunków międzynarodowych, Unii Europejskiej.

Poglądy i oceny. Pomimo sukcesów Barroso na scenie politycznej w Portugalii i UE, prasa często określała go jako słabego polityka, nie potrafiącego się komunikować. Jest także określany jako przekonany europejczyk i przyjaciel USA. Poparł inwazję USA na Irak, chociaż później krytykował ekspansję.

Reformy Barroso mające na celu utrzymanie deficytu budżetowego w ramach 3% ustalonego przez UE spowodowały masowe protesty.

Od końca lat 80. XX wieku Barroso uczestniczył w międzynarodowych misjach dyplomatycznych pokojowego rozstrzygania sporów w Angoli, Timorze Wschodnim, Kongu, krajach byłej Jugosławii, Tanzanii i Libii. Poświęcał także uwagę sytuacji nieuznawanych republik na terenie byłego ZSRR: Osetii Południowej, Abchazji i Naddniestrza. Był przeciwny uznawaniu ich niepodległości na podstawie prowadzonych wewnątrz tych państw referendum, ale poparł ogłoszoną przez Czarnogórę niepodległość w 2006 roku. Po konflikcie w Osetii Południowej w 2008 r. Barroso uczestniczył w negocjacjach w sprawie wycofania rosyjskich wojsk z terytorium Gruzji.

Pod Barroso UE powiększyła się o Rumunię i Bułgarię, a podczas jego kadencji prowadzone były rozmowy o przystąpieniu Turcji do UE, a referendum w sprawie przyjęcia Europejskiej Konstytucji zakończyły się niepowodzeniem.

Po rozpoczęciu światowego kryzysu finansowego jesienią 2008 r. Barroso stwierdził, że główną metodą walki z nim powinno być ograniczenie wydatków na opiekę społeczną. Lewicowe frakcje Parlamentu Europejskiego oskarżają Barroso o popieranie liberalizmu rynkowego, który był przyczyną kryzysu.

W 2006 r. magazyn 'European Voice' przyznał Barroso tytuł 'Europejczyka roku'.

Nagrody. Kawaler Wielkiego Krzyża Orderu Wielkiego Księcia Witolda (Litwa), odznaczony bułgarskim orderem państwowym 'Stara Planina' I stopnia.

Rodzina. Żonaty z Margaridą Sousa Uva. Ma trzech synów - Luísa, Guilherme i Francisca.

Hobby. Filozofia Petera Sloterdijka.

23.03.2022 r.