Władimir Jaworiwski

Data urodzenia: 11.10.1942

Miejsce urodzenia. Wykształcenie. Urodził się w wsi Tekliwka w rejonie Krzyżopolskim regionu winnickiego w rodzinie kołchoźników.

W 1964 roku ukończył Odesski Uniwersytet im. Mechnikowa na kierunku nauczyciel języka ukraińskiego i literatury.

Kariera. W różnych latach pracował jako redaktor Radia Odessa, korespondent i redaktor literacki gazet Zaporoska Prawda, Znamia Mołodosti, Leninska Mołod i Radia Zaporoskiego, scenarzysta kina TV we Lwowie, konsultant literacki i referent Związku Pisarzy ZSRR, kierownik działu prozy i zastępca redaktora naczelnego magazynu „Witchyzna”.

Był jednym z twórców Ludowego Ruchu Ukrainy, przewodził organizacji NRU w Kijowie.

1989-1991 - deputowany ludowy ZSRR.

1990-1994 - deputowany ludowy Ukrainy I kadencji. Członek komisji ds. katastrofy w Czarnobylu.

1994-1998 - deputowany ludowy Ukrainy II kadencji. Przewodniczący Demokratycznej Partii Ukrainy (w latach 1990-1999). Członek grup deputowanych Państwowość i Ośrodek Konstytucyjny. Szef podkomisji ds. kontaktów z krajanami mieszkającymi za granicą w komitecie Rady Najwyższej ds. praw człowieka, mniejszości narodowych i stosunków międzynarodowych.

W 1998 r. Jaworiwski bezskutecznie kandydował do Rady Najwyższej z Bloku Partii Demokratycznych - NEP (był nr 1 na liście).

W latach 1996-1999 był przewodniczącym Komitetu Nagród Państwowych Ukrainy im. Tarasa Szewczenki, a następnie przez kolejne dwa lata był członkiem komitetu. Był członkiem Rady ds. polityki językowej przy prezydencie Ukrainy Łeonidze Kuźmie.

2002-2006 - deputowany ludowy Ukrainy IV kadencji (na wyborach został wystawiony przez Blok Wiktora Juśczenki Nasza Ukraina, należał do partii Wiktora Pinzenika Reformy i Praworządności). Zastępca przewodniczącego komitetu Rady Najwyższej ds. wolności słowa i informacji.

W wyborach prezydenckich 2004 r. Jaworiwski aktywnie wspierał opozycyjnego kandydata Juśczenkę i „pomarańczową rewolucję”. Do września 2005 r. należał do frakcji Nasza Ukraina. Był członkiem Rady Politycznej partii wspierającej prezydenta Narodowy Sojusz Nasza Ukraina. Po rezygnacji premiera Julii Tymoszenko przeszedł do frakcji Reform i Porządek. Od grudnia 2005 r. był członkiem frakcji Bloku Julii Tymoszenko.

2006-2007 - deputowany ludowy Ukrainy V kadencji z BJuT (nr 22 na liście). Przewodniczący komitetu ds. kultury i duchowości w Radzie Najwyższej.

Od listopada 2007 do grudnia 2012 r. deputowany ludowy Ukrainy VI kadencji z BJuT (nr 22 na liście). Przewodniczący komitetu ds. kultury i duchowości w Radzie Najwyższej. Członek partii Wseukraińskie Obiednannia Batkiwszczyna.

Od grudnia 2012 r. do listopada 2014 r. deputowany ludowy Ukrainy VII kadencji z Batkiwszczyny (kandydował w okręgu jednomandatowym nr 213 w Kijowie). Członek komitetu Rady Najwyższej ds. kultury i duchowości.

W wyniku przedterminowych wyborów do Rady Najwyższej, które odbyły się 26 października 2014 r., nie został wybrany na deputowanego Ukrainy VIIІ kadencji, zajmując tylko 4. miejsce w okręgu jednomandatowym nr 213 (zdobył 13,72% głosów).

Dwukrotnie w latach 2001 i 2006 był przewodniczącym Ukraińskiego Narodowego Związku Pisarzy.

Tworzenie. Jaworiwski jest autorem zbiorów opowiadań i opowiadań „I jabłuka padał...” (1968), „Gromada dojrzałego winogrona” (1971), „Z wysokości września” (1984), „Farma wilka” (2000), książek publicystycznych „Skrzydła, ostrzone niebem” (1975), „Tu, na ziemi” (1977), , „I w morzu pamiętać źródło” (1980), „Prawo własnej nazwy” (1985), „Kim my tacy naród?” (2001), powieści „Łańcuchowa reakcja” (1978), „Obejrzyj się z jesieni” (1979), „Autoportret z wyobraźnią” (1981), „A teraz - idź” (1983), „Maria z piołunem na końcu wieku”, „Kryzys”.

Regalia. Odznaczony Orderem „Za zasługi” III stopnia (2005). Laureat Państwowej Nagrody Ukrainy im. Tarasa Szewczenki za opowiadanie „Wieczne Kortelisy” (1984).

Rodzina. Polityk jest żonaty. Żona Halina Oleksandriwna (1946 r.) - aktorka Filharmonii Narodowej Ukrainy. Syn Swiatosław (1968 r.) - dziennikarz, redaktor naczelny gazety partyjnej Nasza Ukraina we Lwowie. Córka Lesia (1978 r.) - pracownica kanału Nowyj.

Śmierć. 17 kwietnia 2021 r. Władimir Jaworiwski zmarł w wieku 79 lat.

17.04.2021 r.