Federica Mogherini

Data urodzenia: 16.06.1973

Miejsce urodzenia. Wykształcenie.

Urodziła się w Rzymie (Włochy), córka włoskiego scenografa i reżysera Flavio Mogheriniego. Studiowała nauki polityczne na Uniwersytecie La Sapienza w Rzymie i obroniła pracę magisterską na temat związku między religią a polityką w islamie w ramach projektu 'Erasmus' we Francji (Aix-en-Provence).

Kariera.

W 1996 roku dołączyła do lewicowej organizacji młodzieżowej Sinistra giovanile, a w 2001 roku została członkiem Krajowej Rady Lewicowych Demokratów, później członkiem Krajowego Zarządu oraz Komitetu Politycznego.

W 2003 roku zaczęła pracować w wewnętrznym Ministerstwie Spraw Zagranicznych partii, gdzie odpowiadała za relacje z różnymi ruchami, a następnie została koordynatorem ministerstwa, zajmując się problemami w Iraku i Afganistanie, procesem pokojowym na Bliskim Wschodzie, relacjami z partią Europejskich Socjalistów, Międzynarodową Socjalistyczną i związanymi z nimi partiami oraz Demokratyczną Partią USA.

W 2007 roku wstąpiła do Partii Demokratycznej, a w 2009 roku odpowiedzialna była w sekretariacie partii za politykę na rzecz zapewnienia równych szans.

W 2008 roku Federica Mogherini została wybrana do Izby Deputowanych XVI Kadencji.

Od 22 maja 2008 do 12 października 2010 oraz od 13 października 2010 do 14 marca 2013 była sekretarzem IV Komisji (Obrony).

Od 24 września 2008 do 30 czerwca 2011 była członkiem delegacji parlamentarnej w Zgromadzeniu Parlamentarnym Zachodnioeuropejskiej Unii oraz delegacji parlamentarnej w Zgromadzeniu Parlamentarnym Rady Europy od 24 września 2008 do 14 marca 2013.

W grudniu 2013 roku dołączyła do Krajowego Sekretariatu Partii Demokratycznej, Instytutu Stosunków Międzynarodowych, Rady ds. Stosunków między Włochami a USA, Europejskiej Sieci na rzecz Rozbrojenia i Nienaruszalności Atomowej.

W 2013 roku Federica Mogherini została deputowaną XVII Kadencji.

Od 7 maja 2013 roku członek III Komisji (Stosunki Zewnętrzne i Stosunki z UE), od 7 maja 2013 do 21 lutego 2014 roku członek IV Komisji (Obrony), w której działała jako wiceminister spraw zagranicznych Lapo Pistelli.

2 lipca 2013 roku dołączyła do delegacji parlamentarnej w Zgromadzeniu Parlamentarnym NATO (od 1 sierpnia 2013 roku przewodniczy tej delegacji).

22 lutego 2014 roku Mogherini złożyła przysięgę jako minister spraw zagranicznych Włoch w rządzie Matteo Renziego.

14 lipca 2014 roku pojawiły się plotki, że kandydatura Mogherini na stanowisko Wysokiego Przedstawiciela UE ds. Polityki Zagranicznej i Bezpieczeństwa została zablokowana przez przedstawicieli Europy Wschodniej (w szczególności z Polski, Estonii i Łotwy), którzy obawiali się zbyt prorosyjskiego stanowiska Mogherini i Renziego (szczególnie jej poparcia dla projektu 'South Stream'). Jednak nominacja na to stanowisko należy do frakcji socjalistycznej Parlamentu Europejskiego, która w pełni wspiera kandydaturę Mogherini. 16 lipca 2014 roku nie udało się przezwyciężyć dylematu przy nominacji Mogherini, a decyzja o utworzeniu nowej Komisji Europejskiej została odłożona na następne spotkanie 30 sierpnia 2014 roku.

30 sierpnia 2014 roku Mogherini została na spotkaniu przywódców krajów UE w Brukseli potwierdzona jako Wysoka Przedstawiciel ds. Zewnętrznych i nowa wiceprzewodnicząca Rady Europejskiej Donald Tusk (który objął stanowisko 1 listopada 2014 roku).

Niektórzy obserwatorzy wiążą skuteczną karierę polityczną Mogherini z protekcją Veltronisa i tłumaczą ją jej długoletnim osobistym znajomością - na przykład ciotka Federiki, scenarzystka Iza Mogherini, była bliską przyjaciółką matki Veltronisa.

1 listopada 2019 roku Federica Mogherini została zastąpiona na stanowisku Wysokiego Przedstawiciela UE ds. Polityki Zewnętrznej i Bezpieczeństwa przez Josepa Borrella.

Od września 2020 roku rektorka Europejskiego Kolegium (Brugia, Belgia).

Stanowisko w sprawie kryzysu politycznego na Ukrainie.

10 lutego 2014 roku Mogherini przybyła w ramach delegacji parlamentarzystów NATO z misją mediacyjną w celu rozwiązania otwartego konfliktu między prezydentem Janukowyczem a opozycją do Kijowa. Jako jedyne polityczne rozwiązanie Europy w tym kryzysie Mogherini wskazuje mediację.

1 marca 2014 roku Mogherini w rozmowach telefonicznych z minister spraw zagranicznych UE Catherine Ashton i innymi kolegami, w tym Kerry, Fabiusem i Sikorskim, podkreśliła potrzebę zapewnienia suwerenności i integralności terytorialnej Ukrainy.

5 marca 2014 roku Mogherini na konferencji prasowej w Paryżu powiedziała, że nadszedł czas na 'obniżenie tonu' i że nałożenie sankcji na Rosję nie jest koniecznym krokiem, ponieważ droga do kontynuacji dialogu pozostaje otwarta.

9 marca 2014 roku Mogherini w wywiadzie powiedziała: 'W Ukrainie Rosja musi przestać działać: nie możemy sobie pozwolić na ryzyko wojny w Europie. Wierzę, że nikt jej nie chce, wszyscy mają nadzieję, że to się nie wydarzy, żeby to się udało, Moskwa musi przestać. Później proces musi zostać przywrócony, aby zachować jedność Ukrainy, z uwzględnieniem wszystkich jej obywateli.'