Władimir Żyrinowski

Data urodzenia: 25.04.1946

Miejsce urodzenia i wykształcenie.

Urodził się w Ałma-Acie (Kazachstan). W 1970 roku ukończył z wyróżnieniem Instytut Języków Wschodnich (później Instytut Krajów Azji i Afryki) na Uniwersytecie Lomonosowa w Moskwie, specjalizując się w 'Turcji i języku tureckim'. W 1977 roku dodatkowo ukończył wieczorowy wydział prawa na MGU jako prawnik.

Mówi po angielsku, francusku, niemiecku i turecku.

Kariera.

1969-1970 - Staż w Gosteleradio i Państwowym Komitecie ds. Zewnętrznych Związków Gospodarczych ZSRR. Wszystkie związane materiały

• Arestowicz i alarmy powietrzne. Google ogłosił najpopularniejsze zapytania Ukraińców w 2022 roku - Tech
• Władimir Żyrinowski nie żyje - Wiadomości
• 'To jest rosyjska ziemia!' Poseł partii Putina chce przyłączyć Kazachstan do Rosji - Wiadomości

1970-1972 - Służba wojskowa w Siłach Zbrojnych ZSRR (w oddziałach Transkaukaskiego Okręgu Wojskowego).

1972-1975 - Praca w sektorze Europy Zachodniej oraz w Międzynarodowym Departamencie Komitetu Ochrony Pokoju ZSRR.

1975-1977 - Pracownik dziekanatu zagranicznych studentów Wyższej Szkoły Ruchu Związkowego.

1977-1983 - Pracownik Kolegium Prawnego Ministerstwa Sprawiedliwości ZSRR.

1983-1990 - Kierownik działu prawnego wydawnictwa Mir.

Od 31 marca 1990 roku przewodniczący Liberalno-Demokratycznej Partii Rosji (członek partii od 1989 roku, początkowo nazywanej LDPSS - Liberalno-Demokratyczną Partią ZSRR).

Od 12 grudnia 1993 roku - poseł do Dumy Państwowej federalnego Parlamentu Federacji Rosyjskiej wszystkich zgromadzeń.

Od 1993 do 2000 oraz od 2011 roku był przewodniczącym frakcji LDPR w Dumie Państwowej federalnego Parlamentu Federacji Rosyjskiej.

W latach 2000-2011 był wiceprzewodniczącym Dumy Państwowej federalnego Parlamentu RF.

Był kandydatem LDPR na stanowisko prezydenta RSFSR w 1991 roku oraz na stanowisko prezydenta Federacji Rosyjskiej w wyborach (w 1991 - 7,81%, 1996 - 5,78%, 2000 - 2,7%, 2008 - 9,35%, 2012 - 6,22%, 2018 - 5,65%).

Członek stałej delegacji Zgromadzenia Federacji Rosyjskiej w Zgromadzeniu Parlamentarnym NATO.

Kroki do portretu.

W wyborach prezydenckich w RSFSR 12 czerwca 1991 roku Żyrinowski zajął 3. miejsce (wygrał Borys Jelcyn). Podczas zamachu stanu w sierpniu 1991 roku otwarcie popierał działania GKCP.

Bardzo impulsywny i skandalizujący polityk. Tak, w 1995 roku podczas nagrywania programu talk-show 'Jeden na jeden' wylał sok na twarz swojego przeciwnika Borysa Niemcowa w czasie sprzeczki, krzycząc 'Podłość!'. Gdy Niemcow uczynił to samo, lider LDPR rzucił w niego szklanką, a później pudrem do talku. Prawie wszystkie wystąpienia publiczne charakteryzują się żywymi metaforami i zwrotami.

W wyborach prezydenckich w Rosji w 1996 roku zajął 5. miejsce, ponownie przegrywając z Jelcynem. W 2000 roku przegrał z Władimirem Putinem (ponownie 5. miejsce) oraz w 2008 roku z Dmitrijem Miedwiediewem. W 2012 roku ponownie uczestniczył w wyścigu prezydenckim i ponownie przegrał z Putinem, zajmując 4. miejsce. W wyborach prezydenckich w Rosji w 2018 roku Żyrinowski uzyskał 5,65% i zajął trzecie miejsce.

Ukraina wpisała Żyrinowskiego na listę osób niewskazanych. Według SBU i niektórych krajowych polityków jego wypowiedzi stanowią zagrożenie dla bezpieczeństwa narodowego kraju.

Odznaczenia.

Doktor filozofii (w 1998 roku obronił swoją pracę doktorską na temat 'Przeszłość, teraźniejszość i przyszłość narodu rosyjskiego'). Profesor prawa międzynarodowego, profesor na wydziale socjologii MGU, doktor honorowy Moskiewskiego Uniwersytetu Państwowego Służby, akademik Międzynarodowej Akademii Ekologii i Ochrony Przyrody, pełnoprawny członek Międzynarodowej Akademii Informatyzacji, honorowy akademik Akademii Nauk, akademik Akademii Nauk Społecznych, członek Akademii Bezpieczeństwa i Prawa, profesor Moskiewskiego Uniwersytetu Otwartego.

W 2000 roku na mocy dekretu prezydenta Federacji Rosyjskiej Władimira Putina 'za zasługi w umacnianiu państwa rosyjskiego oraz aktywną działalność legislacyjną' nadał mu tytuł 'Zasłużonego prawnika Federacji Rosyjskiej'.

Otrzymał Order 'Za zasługi dla Ojczyzny' IV stopnia oraz szereg medali, osobisty sztylet od Ministerstwa Spraw Wewnętrznych Federacji Rosyjskiej.

Pułkownik rezerwy.

Działalność naukowa i artystyczna.

Opublikował ponad 500 książek, w tym 100 tomów swoich dzieł pod tytułem 'Klasycy polityczni'.

Rodzina.

Od 1971 roku żonaty z Galiną Aleksandrowną Łebiediewą, ma troje dzieci: synów Igora Łebiediewa i nieślubnego syna Olega Włodimirowicza Ejdelsztejna (Gazdarow) (ur. 1986), z Zhanną Gazdarową, nieślubną córkę Anastazję Włodimirowną Petrową.

Najstarszy syn Igor Włodimirowicz Łebiediew urodził się