Wjatscheslaw Wjatrovych

Data urodzenia: 07.06.1977

Wjatscheslaw Mychajlowytsch Wjatrovych (ukr. Wolodymyr Mychajlowytsch W'jatrovych) - ukraiński historyk, publicysta, badacz historii ruchu wyzwoleńczego, aktywista. Doktor nauk historycznych. Były przewodniczący Ukraińskiego Instytutu Pamięci Narodowej. Przewodniczący rady naukowej Centrum Badania Ruchu Wyzwoleńczego (Lwów), członek rady obserwacyjnej Narodowego Muzeum-Memorialu Ofiar Reżimów Okupacyjnych 'Więzienie na ul. Lontskiego', były dyrektor Państwowego Archiwum Służby Bezpieczeństwa Ukrainy (2008-2010), redaktor publikacji naukowej 'Ukraiński ruch wyzwoleńczy' (2003-2008). Od 14 listopada 2019 roku jest posłem do ukraińskiego parlamentu IX kadencji z ramienia partii Europejska Solidarność.

Miejsce urodzenia. Wykształcenie. Urodził się 7 czerwca 1977 roku w Lwowie. W latach 1994-1999 studiował na Wydziale Historii Uniwersytetu Lwowskiego (specjalizacja - historia Ukrainy). W 2004 roku obronił pracę doktorską pt. 'Zagraniczne przedsięwzięcia UPA w kontekście realizacji antytotalitarnej rewolucji narodowo-demokratycznej narodów w Europie Środkowej'.

Kariera. Listopad 2002 - marzec 2008 - dyrektor 'Centrum Badania Ruchu Wyzwoleńczego' (Lwów).

Wszystkie powiązane materiały

• Komitet profilowy Rady nie poparł dymisji ministra kultury Tkaczenki. Wiadomości
• Królestwo kłamstw. Jak Rosja kłamie o sytuacji w świecie, podczas gdy Rosjanie wybierają 'umierający zachód'

W 2004 roku był członkiem młodzieżowej grupy opozycyjnej 'Młodzieżowy Opór' w Lwowie. Później z innymi aktywistami organizacji zaangażował się w publiczną organizację 'Czarna Godzina'.

2005-2006 - wykładowca w Ukraińskim Uniwersytecie Katolickim. Autor pierwszego w Ukrainie opracowanego programu nauczania dla szkół wyższych 'Ukraiński ruch wyzwoleńczy lat 1920-50 dla studentów wydziałów historycznych Ukraińskiego Uniwersytetu Katolickiego oraz Uniwersytetu Narodowego im. Iwana Franki we Lwowie.

Sierpień 2005 - grudzień 2007 - pracownik naukowy w Ukraińskim Instytucie Ukrainistyki im. I. Kripjakewycha Narodowej Akademii Nauk Ukrainy.

Maj 2007 - styczeń 2008 - przedstawiciel Ukraińskiego Instytutu Pamięci Narodowej w obwodzie lwowskim.

2008 - doradca naukowy w międzynarodowym projekcie 'Ukraina pamięta, świat uznaje', poświęconym popularyzacji i międzynarodowej lobbowaniu na rzecz uznania głodu z lat 1932-1933 jako ludobójstwa.

Styczeń - październik 2008 - kierownik działu archiwów Ukraińskiego Instytutu Pamięci Narodowej.

Styczeń - październik 2008 - doradca ds. badań naukowych kierownika SBU.

Październik 2008 - marzec 2010 - kierownik specjalnego archiwum Państwowej Służby Bezpieczeństwa Ukrainy w Kijowie.

Od października 2009 roku - członek rady obserwacyjnej Narodowego Muzeum-Memorialu Ofiar Reżimów Okupacyjnych więzienia na ul. Lontskiego.

Od marca 2008 - przewodniczący rady naukowej 'Centrum Badania Ruchu Wyzwoleńczego'.

W latach 2010-2011 pracował w Ukraińskim Instytucie Naukowym Uniwersytetu Harvarda.

W marcu 2014 roku został powołany na stanowisko dyrektora Ukraińskiego Instytutu Pamięci Narodowej.

Redaktor książki 'Stevedore' (Lwów, 2000), jeden z autorów i redaktor wystawy 'Ukraińska Armia Powstańcza. Historia Niezłomnych' (Lwów, 2007).

Film 'Tajemnice Bandery' (autorka - Swietłana Usienko) został przez niego skrytykowany z powodu zniekształconych faktów biografii bohatera i jego opinii o tendencyjnym, fałszywym przedstawieniu głównej postaci przez autora.

W latach 2013-2014 był aktywnym uczestnikiem cywilnego sektora Euromajdanu.

Uczestniczył w przedterminowych wyborach parlamentarnych w 2019 z ramienia partii Europejska Solidarność, jednak jego miejsce na liście (nr 25) okazało się nieudane.

18 września 2019 roku złożył rezygnację z funkcji dyrektora Ukraińskiego Instytutu Pamięci Narodowej.

14 listopada 2019 roku Centralna Komisja Wyborcza uznała Wjatschesława Wjatrowycza za wybranego posła z listy partii Europejska Solidarność na miejscu nr 25.

Krytyka. Niektórzy ukraińscy, rosyjscy, polscy i amerykańscy historycy krytykują prace Wjatschesława Wjatrowycza i posądzają go o polityczne zaangażowanie w przedstawianiu działań OUN i UPA. Zarzucają autorowi stosowanie retoryki i lekceważenie faktów, choć czasami wspominają absurdalne fakty, które nie odpowiadają rzeczywistości.

Autor książek. 'Stevedore stu' (2000), 'Operacje UPA w Czechosłowacji' (2001), 'Stosunek OUN do Żydów: formowanie stanowiska na tle katastrofy' (2006), 'Druga wojna polsko-ukraińska. 1942-1947' (2011, 2012), 'Historia z pieczęcią 'Tajna' (2011), 'Historia z pieczęcią 'Tajna'. Nowe wątki' (2012), 'Za kulisami 'Wołynia-43'. Nieznana wojna polsko-ukraińska' (2016), współautor 'Armia Nieśmiertelnych. Obrazy powstania' (2002), 'Ukraińska Armia Powstańcza. Historia Niezłomnych' (2007, 2008, 2011), 'Prawo do prawdy. Praktyczny przewodnik po dostępach do archiwów' (2012), redaktor czasopisma naukowego 'Ukraiński ruch wyzwoleńczy' (2003-2008), redaktor zbioru 'Stosunki polsko-ukraińskie w latach 1942-1947 w dokumentach OUN i UPA' (2011).

Nagrody. Został odznaczony Krzyżem Iwana Mazepy (25 grudnia 2009). Laureat nagrody im. Wasyla Stusa (2012) - za odkrywanie tajemnic archiwów radzieckich służb specjalnych od CzeKa do KGB oraz za bieżącą działalność publicystyczną 'Historia z pieczęcią 'Tajna''. Laureat nagrody literackiej im. Iwana Koszelewicza za badania 'O ukraińsko-żydowskiej współpracy w walce o niezależną Ukrainę' (do 2008). Laureat rankingu książkowego Narodowego Związku Pisarzy Ukrainy (2012).

Rodzina. Żonaty. Syn Juri (ur. 2016).

07.06.2022